Een boswandeling met gevolgen. Als je een dier vindt in het bos, moet je het dan redden of met rust laten? Een wild dier dat vastzit of zich bedreigd voelt kan gevaarlijk worden. Voorzichtig zijn kan dan geen kwaad. Het bos is een plek voor wilde dieren. Vergis je niet, bossen zijn niet altijd aangelgd als parken.
Een wandeling met mijn twee honden pakte heel anders uit dan ik had gedacht. Moet je een bever volgen die probeert je de weg te wijzen? Soms zijn dieren best in staat hulp te vragen, als wij mensen maar willen luisteren.
1. Het leek een hoop modder
Dierenliefde, daar heeft iedereen wel eens last van. Dieren zijn over het algemeen ook best lief en aanhankelijk, en ze zien er ook nog eens onschuldig uit. Een voorbeeld van hoe ver je kunt gaan om je liefde voor dieren te laten zien is dit korte verhaal. Het kan inspirerend werken, maar het kan je ook ontmoedigen iets te doen als je een dier in nood ziet. Het is ook een verhaal van veel werk en van hard werk.
Op een mooie, zonnige dag dacht ik een gewone, zonnige wandeling in het bos te gaan maken, samen met mijn twee honden. Er zijn van die dagen in het leven van iedereen, dagen waarop een belangrijke stap wordt genomen.
2. Het is een prachtig natuurgebied
Dus op die mooie, frisse ochtend in maart was ik dankbaar dat ik in dit gebied woonde. Er komen verschillende wilde diersoorten voor in het bos en de wijdere omgeving. De beken en sloten die door en langs het bos stromen, zorgen voor een gevarieerd wandelgebied, een mooi stukje natuur.Het was een koude ochtend in maart toen ik naar buiten ging en aan een eenvoudige wandeling door het bos begon. Deze wandeling maak ik dagelijks, voor ik aan een drukke dag als freelancer begin.
Maar dit zou wel een heel speciale wandeling worden. Zelf voor een natuurliefhebber. Het bos, de verschillende dieren in het wild en de beken zijn allemaal gemakkelijk toegankelijk. Het is niet moeilijk hier waardering op te brengen voor de natuur.
3. Een dagelijks gebeuren
Een dagelijkse wandeling wil zeggen dat ik vaak gewoon dezelfde route volg. Een beetje wandelen zonder er al te veel bij na te hoeven denken is heel ontspannend. Vandaag was het ook een goede dag voor een stevige wandeling, om goed wakker te worden. De vogels fluiten en ik kan het kabbelende water van de beek zonder moeite volgen. De honden spelen in het gras, rennen heen en weer met takken en zitten elkaar achterna, maar ze volgen me wel natuurlijk.
Toen we die ochtend langs de beek liepen, vond ik iets raars. Het leek een beetje op een boomstam die ion het water dreef, maar toch ook weer niet. De boomstam hing een beetje scheef, half boven de beek en het had een vacht.
4. Een vieze hoop modder
Er zat veel modder, aarde en vuil rond wat ik dacht te zien als een boomstam. De modder leek een beetje te bewegen, alsof er soms een soort trilling doorheen liep. Het leek op een dier met een soort doek over de bovenste helft, een dier dat vastzat in de modder van de beek.
Ik vroeg me af wat voor dier het zou kunnen zijn, en natuurlijk of het nog zou leven. Ik kom nog steeds niet goed zien wat voor soort dier het was, door alle modder. Maar wat ik wel kon zien was dat het dier er slecht aan toe was en dat het niet lang meer zou leven zonder hulp.
5. De honden laten zich gelden
Toen ik dichter bij modderpoel kwam begonnen de honden vreemd te doen. Ze blaften naar me en probeerden, zo klein als ze waren, me tegen te houden en me terug te duwen. Toen het blaffen paniekerig begon te klinken werd ik toch wel nieuwsgierig. Mijn honden zijn wel jong, maar ze maken bijna dagelijks wandelingen in het bos met mij. Dit is hun gebied, ze zijn er aan gewend. Waarom wilden ze dat ik niet dichter bij dat dier in nood kwam?
Ze begonnen tegen mijn benen te springen en me met hun koppen aan te stoten toen ik door het water van de beek waadde. De dieren wilden me beschermen tegen wat er in de modder vast zat.
6. Een wild dier?
Daar schrok ik toch wel een beetje van. Het is een bos met wilde dieren, geen tuin of park dat bedoeld is voor mensen. Maar er zat een dier vast in de modder en dat dier zou verdrinken of van angst en vermoeidheid doodgaan als ik niets deed, er zat niets anders op dan te helpen.
Ik moest uitzoeken welk dier daar vastzat, en ik moest het helpen. Dus moest ik verder waden door het modderige water van de beek. Wolken van aarde en stof werden door mijn eigen voeten, mijn laarzen veroorzaakt toen ik verder ging. Toen ik dichterbij kwam, schopte ik met mijn laars tegen iets hards, het leek op iets groots en was gemaakt van stevig plastic.
7. Een kooi in het bos
Het was net een van die kooien waarmee ik mijn honden naar de dierenarts breng als ze ziek zijn. Dat leek vreemd. Wat doet een dierenkooi midden in het bos?
Dit was wel de eerste aanwijzing om uit te vinden met welk dier ik te maken had.
Ik dacht natuurlijk aan een bever. Er komen veel bevers voor in het bos, het zou dus kunnen dat een van die dieren vast zat in een vreemde constructie als een kooi voor honden. Bevers leven in een omgeving met veel water en ze drijven daar wel eens doelloos in rond. Maar bevers zijn schuw en komen niet vaak in contact met mensen. En hoe kwam die dierenkooi hier dan?
8. Elk antwoord riep alleen maar meer vragen op
De kooi was vreemd. Er lag een soort deken in maar er zat ook veel afval in. Bevers gebruiken boomstammen om een burcht half onder water te bouwen, geen plastic transportkooien.
Zou het kunnen dat een bever de plastic kooi die half in het water lag als tijdelijk thuis had gebruikt, of dat er andere dieren gebruik van maakten als slaapplaats?
Terwijl ik naar de beek liep, speelde ik in gedachten met de verschillende mogelijkheden. Maar de werkelijkheid leek erger dan mijn wildste fantasieën. De rillingen lopen nog over mijn rug als ik terugdenk aan de wandeling van die dag.
9. De kooi was smerig
De dierenkooi zat vol uitwerpselen, de hele boden was ermee bedekt. Er zat ook een zware ketting in de kooi, die met een bout vastzat aan een oog achterin de kooi. Ik ontdekte ook een vies katoenen laken dat half uit de kooi lag. Het was zo vies dat er vliegen rond zoemden.
Toen ik daar allemaal een soort optelsom van maakte leek het dat er hier iets helemaal mis was. Dit was geen verlaten kooi die door dieren in de natuur gebruikt werd, hier was opzet in het spel. Iemand had dit allemaal met opzet gedaan. Iemand heeft deze dieren kooi opzettelijk in de buurt van de oever van de beek neergezet, met een dier erin.
10. Iemand had een dier opgesloten was weggegaan
De kooi was gemaakt van gehard plastic, maar er zaten diepe krassen aan de binnenkant. Er was ook een groot stuk dat uit de zijkant gebeten leek. Een dier had wanhopig geprobeerd te ontsnappen uit de kooi.
Heb je al eens een bever in levende lijve gezien? Ze zijn groter dan ze lijken op de natuuropnames in Tv-programma’s. Veel groter. Het zijn indrukwekkende dieren en ze kunnen je behoorlijk aan het schrikken maken. Toen er dan ook zonder waarschuwing een grote bever uit de struiken sprong schrok ik behoorlijk. Maar de bever liep niet van me weg, hij liep langs me heen en verder naar de bewegen hoop modder. Op een of andere manier leek het dier te willen dat ik het volgen.
11. De bever wees me de weg
Bevers zijn schuw en blijven uit de buurt van mensen, heel vreemd dat er hier een zomaar uit het niets verscheen aan de rand van de beek.
Ik weet niet waarom hij de bever volgde. Misschien leidde de bever me wel helemaal nergens heen. Toen hij stopte, zag ik dat de bever me naar hetzelfde worstelend dier had geleidt. Het was dezelfde hoop modder die ik al eerder had ontdekt.
Het bos met al die beekjes kent veel regen. Het vocht in de omgeving maakt de bodem een beetje sponsachtig. Zelfs met de voeten in de sloot leek het alsof ik op een bewegende ondergrond liep. Toen ik dichter bij de hoop modder kwam zag ik dat het dier dat daar vast zat groter was dan de bever.
12. Geen bever, maar wat dan wel?
Het dier was eenvoudig te groot om een bever te zijn. Maar ik kon nog steeds niet zien wat het wel was, maar er zat zeker een levend wezen vast in de modder.
Het had wie weet hoe leng geprobeerd zich te bevrijden, en dat was niet gelukt. Ik kon zien dat er nog steeds een worsteling gaande was tussen het gevangen dier en de modder, maar het dier was aan het verliezen. Het zou snel alle energie opgebruikt hebben. Zonder verder nog na te denken over mijn eigen veiligheid, sprong ik verder de beek in om te helpen. Ik wist dat ik dit zielige wezen moest helpen.
13. Ik had nog steeds geen idee wat voor dier ik eigenlijk voor me had
En hoe was dat arme dier daar terecht gekomen?
Wat voor dier dit ook was, het had hulp nodig om zich uit de modder te bevrijden. Maar ik had geen idee hoe ik dat moest gaan doen en ik had, behalve mijn multitool gereedschap annex zakmes, geen uitrusting bij me die me zou kunnen helpen.
Als het een bever was gaat het niet over ongevaarlijke dieren. Het zijn dragers van hondsdolheid en ze zullen dat met hun beet overdragen. Ze zijn extreem territoriaal en dulden ook vrijwel geen andere dieren, of mensen, in hun gebied. Het zijn knaagdieren en ze eten geen vlees, maar toch is hier sprake van een risico voor het leven.
14. Hier waren meer mensen nodig
Ook al leek het niet waarschijnlijk dat het hier om een bever ging moest ik toch heel erg voorzichtig blijven. Dit was een klusje dat ik niet alleen aankon.
Gelukkig werkt de mobiele telefonie wel, ook in het gebied waar ik nu was. Het was dus een kwestie van tijd om een groepje vrienden bij elkaar te krijgen. We leven allemaal met de natuur dicht om ons heen en een dier in nood helpen hoort gewoon bij het leven. Helaas werd een van mijn vrienden wel gebeten door het dier, en we moesten hem met spoed naar een ziekenhuis brengen.
15. Er waren een paar goede vrienden over
Een klein team van vrienden bleef achter om mij te helpen met de bevrijding. Maar er moest een goed plan komen om ervoor te zorgen dat er niet meer mensen gebeten zouden worden.
We bedachten veel manieren om het dier vrij te krijgen, maar helaas werkten ze allemaal niet. Het dier was te attent en viel iedereen aan die in de buurt kwam. De reflexen waren gewoon te goed en te snel voor ons, we moesten iets doen om het dier rustiger te krijgen.
Toen kwam ik op het idee de ogen, het hoofd van het dier te bedekken met een donkere doek. Dat zou er voor zorgen dat het dier tijdelijk blind zou zijn, en dat zou het misschien rustiger maken.
16. We waren een bedreiging
Als het dier zich aangevallen voelde door die groep vreemde mensen was het bijtgedrag opeens verklaarbaar. Een blind dier voelde zich misschien minder bedreigd als het niet kon zien hoe mensen er op af kwamen. Het dier was duidelijk heel bang.
Het dier werd gelukkig snel rustiger ik toen de doek over zijn kop had vastgebonden. Het kleine clubje vrienden hield de adem in. Als ik in de schoenen van dat dier had gestaan, en ze me opeens blind zouden maken, ik zou nu pas echt in paniek raken en geweldig kwaad worden. Maar de truc werkte, gelukkig voor ons.
17. OK, we zouden niet gebeten gaan worden
Maar nu moesten we nog een onbekend dier uit de modder zien te krijgen. We zouden dat natuurlijk het liefst doen zonder zelf vast komen te zitten in diezelfde modder. Erger nog, we zouden in het water kunnen vallen, geen leuk vooruitzicht op deze koude dag.
Eerst probeerden we een soort gracht rond het dier te graven. Maar dat werkte niet, het water en de modder vulde de gracht zo snel als we konden graven.
Er moest een manier zijn om het onbekende dier met zo weinig mogelijk inspanning van mensen uit de modder te trekken. Liefst ook nog zonder verdere schade aan het dier zelf, we hadden een kraan nodig.
18. Katrollen en de takken
Een systeem met katrollen zou ook kunnen werken. Er zat helaas een klein foutje in ons plan, katrollen hadden we wel, maar alleen met kettingen. Een kraan bestellen, hier midden in het bos was ook al onmogelijk.
Ik probeerde voorzichtig een dunnere ketting om de buik van het dier vol modder te doen. Het katrol werd met een andere ketting over de tak van een boom geslagen. Toen was het zaak voorzichtig aan de ketting over het katrol te trekken, zonder het dier pijn te doen! En het dier in de modder bewoog helemaal niet. De modder was niet bereid zijn prooi zo snel op te geven.
19. Het onbekende, vuile en modderige dier zat vast
Er zat een dier vast in de modder en het leek erop dat het zelfs niet vrij wou zijn. We hebben het over een groep goede vrienden, die niet zo snel opgeven. Dus uiteindelijk werden onze inspanningen beloond. We voelden en hoorden allemaal hoe de modder langzaam en met een zuigend geluid losliet.
De moraal was nu erg hoog. Toen iedereen aan de ketting ging hangen kwam het wonderlijke dier eindelijk los van de modder en het was in veiligheid. Er was geen beloning, ik had ook niet beloofd dat we succesvol zouden zijn, maar toen we eindelijk zagen dat het dier vrij was, blonken er hier en daar toch wel een paar tranen in een paar ogen.
20. De onthulling, een grote verassing
Mijn vrienden lieten het aan mij over het dier te onthullen, we wisten toen nog steeds niet waar het over ging. Toen ik de doek van de kop van het dier trok schrok ik toch wel even, het was een grote hond! Geen knaagdier, kleine beer of een wolf, een gewone hond. Modderig, koud en bang maar gewoon een hond.
Dit wezen was een hond. Een van die stevige, verstandige dieren die je ziet op de heide, bij een kudde schapen. Een mooie, echte, werkende herdershond. De hond beefde en rilde maar kreeg het toch voor elkaar een voorpoot naar me uit te strekken. Ik zag dat als een stil ‘dank je’ van het ene levende wezen aan het andere.
21. De hond zag er verschrikkelijk uit
De toestand van de hond toonde aan dat het dier lang vast had gezeten in de modder, half onder water en bang om te verdrinken. Ik hoopte dat er geen blijvende schade van zou komen. Nu moesten we nog proberen te ontdekken waarom deze hond hier vast was komen te zitten.
De politie bellen was de snelste manier om daar hulp bij te krijgen, en dat deed ik dus ook. Die kwam snel en verzekerde zich ervan dat eventueel bewijsmateriaal veilig was. Een angstige bever had me gewezen op het probleem. Ik vraag me nog steeds af waarom die bever om mijn hulp heeft gevraagd?
22. Een bever die om hulp vraagt
Zonder die wilde bever zou ik er nooit achter zijn gekomen dat er een hond vastzat in de modder. De bever was verdwenen, maar het was toch een goede vriend geweest van een hond in nood.
Had de bever zich zorgen gemaakt om de hond? En wat motiveerde deze bever om die hond een helpende hand te bieden? Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen.
Ondertussen ging het niet echt goed met de hond. Hij kon niet lopen en nauwelijks op zijn vier poten staan. Het rillen en beven wilde maar niet stoppen ondanks de deken die we rond de hond gewikkeld hadden. Hij reageerde wel en was niet bewusteloos geweest. Maar wie weet hoe lang het dier had vastgezeten in de modder, half onder water?
23. Warmbloedig, gevoelig voor kou
Honden zijn warmbloedig, net als mensen. Ze zijn dus ook gevoelig voor een lagere lichaamstemperatuur, hypothermie, net als mensen. We maakten ons allemaal zorgen dat de hond zou kunnen sterven van de kou. Hij moest zo snel mogelijk een veilig, warm onderkomen hebben. Een kruiwagen diende als tijdelijke behuizing en vervoersmiddel naar de dierenarts. Dat was wat Teddy, zoals we de hond zijn gaan noemen, nodig had.
De gezondheid van Teddy had een volledige beoordeling nodig om erachter te komen wat de schade in zijn lichaam was. Dus hoe gaan we naar de dierenambulance die even buiten het bos op ons wachtte? Met de kruiwagen.